“Schat, laten we beginnen met een vouwwagen”. Het waren mijn eigen woorden, geef ik eerlijk toe. Mijn man wilde graag een caravan aanschaffen, maar ik vond het belachelijk om zoveel geld te investeren in iets dat je tweeënhalve week per jaar gebruikt. En zoals dat vaak in huishoudens gaat: ik won de discussie ☺. Dus schaften we in april 2016 voor een prikkie een Jamet Dakota aan die nog maar een paar jaartjes oud was. Zo, dacht ik, now we’ve got it all.
We hadden de afgelopen jaren en in ons pré-kinder-tijdperk vooral gevlogen en luxe stacaravans (met vaatwasser!) geboekt. En dat beviel prima. Maar inmiddels zaten we vast aan het hoogseizoen. De prijzen voor vliegen en huuraccommodaties rijzen dan natuurlijk de pan uit. Plus: we zijn allebei opgevoed met het campingleven en dus moest het er maar eens van komen. We gingen kamperen. En zo kwam het dat in april 2016 die vouwwagen voor onze deur stond. Wat-een-goed-plan was dat toch van ons!
In de meivakantie gingen we een paar daagjes testkamperen in Hardenberg. Ons eerste avontuur met de vouwwagen. Mijn ouders (die mensen verdienen een kampeer-erelintje) gingen mee om tips te geven. En om onze kinderen van 5 en 1 in de gaten te houden, zodat wij deze eerste keer in alle rust konden opzetten. “Pfff, best een klus hè”, zeiden we nét iets te vaak tegen elkaar. Maar na een uurtje of zes zaten we dan eindelijk met een glaasje wijn in onze spiksplinternieuwe stoelen. Zo. Nou. Dat was genieten. Eindelijk.
Ik was blij met het resultaat, maar voelde toch ook een steek van teleurstelling. Ik had me hier zo op verheugd en eigenlijk viel het me dik vet tegen (en dan heb ik het nog niet eens over de temperatuur van 2°C ’s nachts). Waren we hier wel voor geschikt? Met weemoed dacht ik terug aan de vliegvakanties met m’n overzichtelijke koffertje waar ik alleen m’n bikini maar uit hoefde te vissen om te gaan zwemmen. Maar in m’n achterhoofd hoorde ik m’n zus: “Kamperen is veel leuker voor de kinderen”. Dus Ilz, positief blijven: het was 24 graden, het zonnetje stond aan een strakblauwe hemel, de kinderen waren lekker aan het spelen in het speeltuintje voor de tent… heerlijk toch? Wat ik op dat moment maar even verdrong, is dat we drie dagen later het hele circus weer zouden moeten afbreken. En dat dat ons minstens net zoveel tijd zou gaan kosten. Nu eerst: relax!
De vier dagen kamperen waren geweldig. Lekker de hele dag buiten, de kinderen aan het spelen, knutselen bij een kneuterige animatieclub… oude herinneringen kwamen boven. Ja! Dat kamperen, daar was ik wel voor gemaakt. Maar die vouwwagen… Bij thuiskomst had ik er buikpijn van. Ik zag ons in augustus al met z’n tweetjes klungelen in Frankrijk. Hoe houd je in vredesnaam twee jonge kinderen bijna een complete werkdag bezig, terwijl je die hele bende moet opzetten? Man, man, man, waarom had ik niet gewoon ‘ja’ gezegd op die caravan?
In totaal zijn we drie zomers met onze Dakota op pad geweest. Drie zomers waarin we genoten van de hele sfeer van kamperen, maar waarbij het opzetten en afbreken van de vouwwagen ons bijna onze relatie kostte. Ok, tikkie overdreven natuurlijk, maar we werden er allebei niet bepaald vrolijk van. De laatste zomer in Zuid-Frankrijk hadden we het ding het liefst in de fik gestoken. Om 05.30 uur de wekker zetten om om 10.00 uur weg te kunnen rijden van de camping? Wat een ellende. Voor ons althans. Die terugreis namen we een rigoureus besluit: bij thuiskomst moest het ding op Marktplaats. Meteen. Zo gezegd, zo gedaan en binnen een week was hij verkocht. Drie weken later schaften wij onze eerste caravan aan. Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld.
Afgelopen jaar was het zover. We gingen voor het eerst met de caravan op pad. Op ons dooie gemakkie zijn we in drie dagen naar Zuid-Frankrijk getuft. Overnachten onderweg? Kwestie van pootjes uitdraaien, stoelen en tafel eruit en je kunt zwemmen met de kids. Alles staat klaar, alles heeft een plekje. Het vakantiegevoel was meteen dáár en daardoor voelde ik me de koning te rijk. Jammer dat de jongste dochter bij de eerste overnachting van een springkussen afviel en met een gat in haar kop in het ziekenhuis van Nancy belandde, maar zélfs dat kon de pret bijna niet drukken. Bijna. Want het was natuurlijk superellendig. Maar bij terugkomst lag haar fijne bedje gewoon al lekker gespreid.
Zijn vouwwagens dan altijd ellende? Nee hoor, zeker niet. Alleen bij ons past het niet. Vooral ik ben iemand die de rust altijd moeilijk kan vinden en dan is het me gewoon écht teveel gedoe. Veel teveel gedoe. Zo’n caravan maakt je vakantie net een beetje makkelijker. Comfortabeler. Terwijl je wel gewoon kampeert. Iets waar wij ons lekkerder bij voelen. Want ja, die afwas met de hand doen is natuurlijk al genoeg gedoe ;-)
