Als jong meisje was ik op de camping regelmatig mijn moeder kwijt. Niet dat ik er zomaar vandoor ging of dat ik haar op een drukke markt of in een overvolle supermarkt uit het oog verloor, nee… zij ging even naar de wc en vervolgens was ze een uur weg. Of anderhalf. Onderweg moest ze namelijk langs tien of twaalf kampeerplekken en dat was nou precies het probleem. Mijn moeder kon namelijk nooit gewoon even hallo zeggen en doorlopen. Overal waar ze de kans kreeg, stond ze tien minuten (of langer) te kletsen. En wij maar denken ‘waar blijft ze toch?’
Waarschijnlijk ken je de film ‘Filmpje’ van Paul de Leeuw nog wel. Paul speelt Bob de Rooij en is voor het eerst in zijn leven aan het kamperen. Na het ontwaken smeert hij een klodder speeksel in zijn haren, loopt over de overvolle camping richting toiletgebouw en moet onderweg een stuk of vijftien mensen goedemorgen zeggen. Net zolang tot hij zich helemaal kapot ergert. Op de terugweg groet de hele goegemeente Bob opnieuw, tot op een gegeven moment zijn grens bereikt is. “Misschien ben ik gek hoor, maar heb ik je net niet ook al goedemorgen gezegd? Je vindt het gewoon leuk? Weet je wat ik even leuk ga doen? Ik ga eens even leuk je tentstokken buiten zetten!” En vervolgens dondert de hele voortent inclusief bloemengordijntjes in elkaar.
Het is natuurlijk een overdreven weergave van de werkelijkheid, maar er schuilt ook een soort van gedeeld kampeerdersongemak in dit stukje film. Ik weet het namelijk ook nooit. Hoe vaak zeg je hallo? Buurman loopt naar het toilet en ik groet. Buurman komt terug en ik groet weer. Buurman loopt opnieuw richting toilet – nu mét wc rol – groet ik dan weer? Nee toch? Of wel? Of niet? Andere situatie: ik loop naar de receptie om m’n broodjes op te halen terwijl de buren al aan het ontbijt zitten. Ik groet en zeg ‘eet smakelijk’. Dan loop ik terug, ik passeer de tent opnieuw en onze blikken kruisen elkaar weer. Groet ik dan weer? Aaaargh!
Hoe vaak groet je elkaar op de camping zonder dat het overdreven of ongemakkelijk wordt? Ik wil niemand ergeren, maar ook niet die chagrijnige campingheks zijn. Waarschijnlijk denk ik er gewoon veel teveel over na, maar waar zit toch die balans? Als vrouw moet je bij andere vrouwen trouwens helemaal oppassen, want voor je het weet zeg je te vaak hallo tegen haar man en ben je de lellebel van de camping. Óf je groet háár net te weinig en je bent een kreng. Meestal doe ik maar een glimlach met een ongemakkelijk knikje als het te vaak achter elkaar wordt. In de hoop dat genoeg is.
Qua praatjes maken vind ik het meestal makkelijker. Ik betrap mezelf er dan ook steeds vaker op dat ik langzaam mijn moeder word. Niet dat ik onderweg naar de wc tien tenten bezoek, maar stiekem vind ik een praatje dat toevallig ontstaat ook gewoon gezellig. En ook ík keer dus regelmatig terug bij de tent terwijl mijn man me vraagt “Waar bleef je toch?” als ik even de afwas ging doen. Ook voer ik graag een uitgebreid gesprek met een stel andere ouders, terwijl de kinderen zich in de rivier vermaken. In de tussentijd heeft mijn man dan een kwart boek gelezen. En een andere keer sta in de avond nutteloos lang te ouwehoeren bij een voetbalveld, waar de kinderen van de camping een toernooitje doen. Ik zie alleen dan zeg maar de zon ondergaan. En er is geen kind meer aan het voetballen. “Pak toch eens lekker je rust”, is meestal de reactie bij terugkomst. Maar ik geniet ook gewoon van lekker even kletsen. Iedereen is in een gezellige vakantiestemming, heerlijk toch!
Volgende week gaan we op ons volgende kampeeravontuur. Naar de Camargue deze keer. En daar heb ik onwijs veel zin in. Want los van de praatjes op de camping, heb je ook als gezin ineens veel meer tijd om écht met elkaar te kletsen. Niemand hoeft namelijk iets. En in die rust ontstaan vaak ineens de leukste gesprekken, zelfs met een puber die normaal het liefst alleen ontwijkende antwoorden geeft. Nog een paar dagen werken en dan is het zover. En tussendoor komen we alvast lekker in de stemming door te googlen naar welke leuke uitjes we ter plaatse kunnen doen: dingen die niet móeten, maar waar we allemaal gewoon zín in hebben. Maar vóórdat het zover is, hebben we nog flink wat zooi in te pakken, dus voor nu zeg ik: gegroet! En tot mijn volgende blog, waarin ik alle leuke Camargue tips met je zal delen.
