“Eigenlijk hebben we op vakantie niet zoveel nodig toch, mama?” Dit is mijn jongste dochter Nine. En hoewel ze me af en toe vraagt wanneer we weer eens gaan naar ‘het hotel waar je alles gratis mocht pakken’ - we gingen in 2022 een weekje all-in naar Turkije - gaat ook haar hartje sneller kloppen op de camping. Ze houdt namelijk net zoveel van natuur als ik. “O mama, ik weet het al. Vriendinnetjes heb ik nodig!” Ja, en die vind je in hotels meestal niet zo makkelijk, omdat iedereen daar meestal toch wat meer op zichzelf is. Tenminste, zo ervaar ik het. Anyway, samen met mijn beide dochters maakte ik een lijstje van wat we nou eigenlijk écht nodig hebben op de camping.
Eén ding laat ik even achterwege in de eisenlijst, trouwens. Want mijn oudste dochter riep natuurlijk meteen: “WiFi, mam!” En dat snap ik. Ze is 13 (straks 14) en wil ook contact houden met haar vrienden thuis. Maar dat doet ze dan maar lekker met haar 20 Gb tegoed. “Beetje zuinig mee om gaan, meid, dan red je dat prima.” Daarna kwam er wat gemompel uit haar mond. Ik denk dat ze het niet met me eens was. Maar ze weet ook: thuis laten we haar behoorlijk vrij hiermee, op vakantie maken we even tijd voor elkaar. En dat gaat honderd keer beter zonder WiFi, is mijn ervaring.
Met stip op 1 staat een zwembad. En in ons geval kun je van zwembad ook zwembadje maken. Jarenlang zat ik met klotsende oksels achter de laptop te zoeken naar een zwembad met glijbanen. Want er móest een glijbaan zijn. Ben je er eenmaal? Glijden ze zich op dag 1 een ongeluk en daarna zijn ze er eigenlijk al klaar mee. Sindsdien zoek ik met een andere insteek: wat er niet is, kun je ook niet missen. En een simpel zwembadje om even lekker te plonzen en af te koelen, blijkt bij ons dan in de praktijk meer dan genoeg. “Maar dan niet liever zo’n saaie vierkante bak, mama. Wel een beetje een leuke vorm ofzo. Dat ziet er meteen leuker uit”. Oké. Genoteerd. Moet lukken.
“We moeten wel ergens een hamburger kunnen scoren, mam!” Dochterlief bestelde tot haar elfde in een restaurant alleen maar de kipnuggets met frites van de kinderkaart. Tot het moment dat wij zeiden: en nu ga je van de volwassen kaart bestellen. Mag wat simpels zijn, maar het is klaar met de kipnuggets. En zo ontdekte ze kipsaté, lasagne, burgers en meer. Een restaurant met dit soort gerechten zoeken we ook op een camping. Zo’n plek waar je even wat eenvoudigs kunt eten als je geen zin hebt om te koken. Of waar je met andere campinggasten aan het eind van de avond even een biertje kunt doen. En waar de eigenaar zelf achter de bar staat. Gewoon simpel en gezellig. Voor ons een must!
“Ik vind het leuk als er een speeltuin is, mama. Maar dan wel een leuke met niet alleen maar toestellen voor kleuters!” Nine is bijna 10 en ik snap haar. Ze vindt zichzelf eigenlijk te cool voor de speeltuin, maar als er leuke toestellen staan, is ze er toch graag. “Meestal ontmoet ik daar dan ook vriendinnetjes”, vult ze aan. En dat klopt natuurlijk als een bus. Kinderen verzamelen op plekken waar wat te beleven is. Elin is het met haar eens. “Maar ik wil dan vooral kunnen voetballen. Of dat er dan zo’n soort pannakooi is waar je kunt voetballen en basketballen. Dan kom ik daar misschien mijn leeftijdsgenoten tegen.”
Ken je dat? Dat je op de camping aankomt en al het water op is? Of dat de campingbuurtjes op de borrel komen, maar je geen fles wijn meer hebt? Misschien heb je ook wel eens meegemaakt dat je alles voor de pasta in de tent hebt liggen, maar je vergeten was de tomatensaus te halen? Voor dat soort zaken vind ik een klein kampwinkeltje ideaal. Niks pompeus, gewoon een klein hokje waar je wat basics kunt scoren. De meeste Franse campings hebben dit dondersgoed in het snotje en bieden dit op deze manier aan. “O mam, ook wel lekker als ze iets van chips hebben liggen ofzo. Dat is ook nog wel eens onverwachts op.” En dat klopt. Daar smul ik zelf overigens ook heerlijk van als ik me in de felle middagzon naast de rivier helemaal leeg heb liggen zweten.
Afgelopen jaar kozen we voor een camping dichtbij zee. Ik wilde na jaren van riviertjes en dammetjes bouwen zó graag een keer richting Middellandse Zee. Nostalgie voor mij. En het was heerlijk. Maar het was ook de hele tijd zandvoeten over de handdoek die je net had uitgeklopt. Jeukend zout op de rug en geen koude douche om je af te spoelen. En - los van het rondje van de parasol - geen schaduw te vinden. Voor deze blog vroeg ik m’n meiden of ze weer naar zee zouden willen. “Nee, mam. Alsjeblieft niet. Zullen we volgend jaar weer naar een camping met een rivier? We hebben dat zo gemist dit jaar!” Helder. Stiekem vind ik de natuur in dit soort omgevingen ook veel mooier ;-)
Het boekingsseizoen is weer geopend. En als ik de campingfora een beetje doorspit, zitten de populaire campings nu alweer vol. Ik krijg er een beetje knoop in mijn maag van, we maken elkaar steeds gekker. Maar ik weet ook: de populaire campings zijn nooit de leukste. Dus ik laat me lekker niet opjagen :-)
