Onze vakantiekeuze voor dit jaar voelt een beetje als vreemdgaan. En niet eens (lees hier mijn blog: camping of glamping) omdat we onze sleurhut verruilden voor een stacaravan of luxe safaritent, wat eigenlijk het plan was. Integendeel. Want we gaan dus gewoon weer met ons huisje op wielen richting de zon. Maar Francofiel als we zijn, gaan we er dit jaar op uit naar… Kroatië. Wat? Kroatië? Yes, Kroatië it is! Tikkie andere camping dan we normaal boeken, maar we waren alle vier toe aan iets anders. Een frisse beleving in een compleet nieuwe omgeving. En eerlijk is eerlijk: ik kan niet wachten!
De puber liep na de zomer van vorig jaar te klagen dat ze niet meer naar Frankrijk wilde. ‘Ik heb geen zin in om wéér naar een kasteeltje te gaan, zo’n stomme grot te zien, het zoveelste marktje met dezelfde Franse worsten over te struinen en weer een klimbos in te gaan. Dat ken ik nou allemaal wel. Ik wil zo graag een keer iets anders.’ Begrijp me niet verkeerd, het is echt niet zo dat Mevrouw-Bijna-14-Jaar het laatste woord over onze vakantie heeft. Maar het zette me wel aan het denken. We hebben al veel van La douce France gezien. Ook ik merk dat we Frankrijk wel een beetje ‘uitgespeeld’ hebben. Voor nu dan, want Francofiel blijven we natuurlijk. Maar het land loopt gelukkig niet weg ;-)
Toen het oog van mijn man plotseling viel op een camping in het Kroatische Vrsar riep ik meteen: ‘Dat is die van mijn zus!’ Niet dat zij de eigenaar van de camping is hoor, was het maar zo’n feest, maar toen haar dochters tieners waren gingen ze jarenlang naar dezelfde camping in Vrsar. En dat was dus de camping die mijn man even daarvoor op het spoor kwam. Hij noemde de naam en ik herkende het meteen. Het gekke toeval wil dat mijn zus en zwager net een paar dagen eerder hadden besloten om zomer 2025 – zonder de inmiddels volwassen dochters – weer terug te gaan naar die bewuste camping. Maar daar kwamen wij pas achter toen we ze belden om even wat ervaringen op te halen. ‘Dat sfeertje van de Balkan is echt heerlijk’, roept mijn zwager al jaren. En mijn zus: ‘Die zee, de gekleurde vissen, lopend langs de haven zó even het dorp in. Ik vind het er zo fijn!’
Eerlijk is eerlijk: we hadden wel wat mitsen en maren. Want in mijn vorige blog beschreef ik natuurlijk dat ik dit jaar een keer wat meer gemak en minder reistijd wilde. Safaritenten en stacaravans blijken alleen schreeuwend duur in Kroatië (waar niet eigenlijk). Concessie: tóch met eigen caravan. En nog 150 km vérder dan vorig jaar ook. Dat was even schakelen ten opzichte van het idee dat we in het hoofd hadden. Daarnaast houden wij van kleinschalige campings. Die tref je niet in Kroatië, kwamen we al snel achter. Ja, in de binnenlanden, maar we wilden dan toch ook wel graag een keer áán zee zitten. De camping die we kozen heeft 900 plekken geloof ik. Dat zal een tikkie wennen zijn.
Maar het idee dat we vanaf de camping, langs zee en prachtige haven richting het dorpje kunnen wandelen. Waar de winkeltjes iedere avond geopend zijn, waar de leukste restaurantjes zitten en waar je even naartoe struint voor een ijsje. De gedachte dat we slechts enkele tientallen meters van zee zitten met prachtig helder water waar prachtig gekleurde visjes om je heen dwarrelen als je een stukje brood in je hand houdt, waar je fantastisch kunt snorkelen en waar je handdoek niet om de haverklap onder het zand zit (want: stenenstrand). En wetende dat er allemaal nieuwe dorpjes te verkennen zijn (Porec, Rovinj en Pula onder andere) in een onbekend sfeertje en met andere bezienswaardigheden… deze optelsom maakte dat we de knoop tóch maar doorhakten.
Voor het eerst in mijn volwassen leven ben ik straks een weekje samen met mijn zus op dezelfde camping. ‘Ik dacht altijd, die wil niet naar Kroatië. Die is zo gek van Frankrijk!’, aldus mijn zus over mij. En het klopt, ik ben stapelgek op Frankrijk (de taal met name) en toen de kinderen kleiner waren vond ik 1.000/1.100 km naar Zuid-Frankrijk méér dan genoeg. Maar naarmate ze ouder worden, gaat reizen steeds makkelijker. Ze jennen elkaar niet meer van de achterbank, vinden elkaar steeds beter en doden de tijd wel met de iPad. Twintig keer stoppen omdat ze niet zindelijk zijn (óf dat net wel zijn en je doodsbang bent voor een natte achterbank), die tijd is voorbij. En zeg nou zelf, hóe leuk is het dan om een keer samen met je gezellige zus en zwager 1.370 km verderop te gaan zitten. Allebei met de eigen sleurhut. Jut & Jul samen op het strandmatje in Kroatië. Het lijkt me heerlijk!
